دکتر غلامرضا محمدی /کویر
بهار با همه گلها که می سراید سرخ//    به بوی موی تو مست است،بی قرار از تست

 

تو دلربا تر ازآنی که درخیال آیی

 

وخواندنی تر از آنی که عاشقان خوانند

 

غزل غزل غزل ِعشق،یادگار از تست//   

 

     چه اشتیاقِ عجیبی که بی تو عشق افروخت

 

چه سر نوشت غریبی که در فراقِ تو رفت

 

چه سینه های صبوری که درهوای تو سوخت/

 

ترا تمامی اسطوره هاحکایت کرد //   ترا تمامی افسانه ها سرود ونوشت

 

و قصه ها همه در رهگذار تو گل کرد

 

تو در تبسم اندیشه ها غزل خواندی /

 

زمان ترا به تمنا به آرزو نالید//    زمین ترابه تکاپو به گفتگو برخاست

 

وبا چراغ ترا شیخ جستجو میکرد/

 

تو در تصور ادراک،درتخیل عقل/    چراغ روشن فردای عاشقان بودی

 

بهارِ باور اندیشه های انسانی....

 

تو در کجای زمینی؟که لحظه لحظه ی خاک//   بیاد نرگسِ چشمت ،همیشه طوفانی است.

 

زِ در مگر تو در آیی ،بهشتِ عشق ِ زمین .

 

زِدر مگر تو درآیی که داغ بنشانی /

 

زبی نهایتِ اندوهِ خاک دلگیرم .../

 

نوشته اند درآیینه های ِروشن وصل ،//  چو موجِ فتنه به آخر زمان نماید روی

 

امیدِ آخر این خسته روزگارانی

 

  • نویسنده : یزد فردا
  • منبع خبر : خبرگزاری فردا